Sarah's blog - Alice is dead

I’m mentally exhausted. I don’t know how long I can take it anymore. When is the end in sight? The fact is that my best friend has been struck with a terminal digital illness. I’m trying to reach her for minutes but she isn’t giving any sign of social life. Nobody can give me any reply regarding her digital condition. Not Facebook, not Twitter, not Instagram… Not even doctor Google. Any hope for social recovery is getting smaller by the second. What’s eating me most is the powerlessness. I don’t know what to do anymore. SIRI! HELP!

I’m sitting here all alone in the waiting room for return receipts. I’m bouncing off the firewalls. Is there really no one physically online who can assist me? I don’t even know in what chatroom she’s in. Does she even realize what I’m going through? I’m running ragged to google where she is. A polar bear circle has invaded the floor in my room from pacing up and down. One from the South Pole if you get my drift. Because this bear has lost the north.

Why do people find it more and more difficult to communicate with each other? Is it too much to ask to get back to me? Although it was to be expected. It was becoming inevitable. She’s been going back physically for a while now. Her eye frequency to watch her screen every five seconds is declining rapidly. The same with the angle size of the corner of her eyes. It’s evolving into tunnel vision. It’s eating her social consciousness and before she’ll realize it she won’t know where she’s put her phone. How can you forget your life?! I don’t get it. And that at such a young age. It makes me sad. Soon she will be completely blind. And this kind of poor eyesight is virally contagious. Even potential followers won’t be able to see her anymore. SIRI! WHERE IS ALICE?!

There is no longer any respect and politeness for virtual human beings. Where is this going to end if the message no longer gets through? It does make me reflect on my digital existence though. Social life can be over in a split second. One fraction you’re there and the other you’re completely logged out. There is still the possibility of coming back into another account if you believe in reincarnation. If you don’t end up in the hel of algorithms.


When I’m dead I want to come back as an influencer. At least I will be respected and then my friend will answer me before I’ve even asked a question. THAT is communication. And if I don’t answer her within a quarter minute she’ll realize what true friendship means.

---

NL (Dutch version)

Alice is dood

Siri help!

Ik zit er mentaal helemaal door. Ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud. Wanneer komt het einde in zicht? Mijn beste vriendin is namelijk getroffen door een ernstige digitale ziekte. Ik probeer haar al minutenlang te bereiken maar ze geeft geen enkel teken van sociaal leven. Niemand kan me enige reply geven betreffende haar digitale toestand. Facebook niet, Twitter niet, Instagram niet,… Zelfs dokter Google niet. De hoop op sociaal herstel wordt alsmaar kleiner. De machteloosheid knaagt nog het meest. Ik weet niet meer wat ik moet doen. SIRI! HELP!

Ik zit hier helemaal alleen in de wachtzaal voor leesbevestigingen. Ik loop hier de firewalls op. Is er nu niemand fysiek online die mij kan helpen? Ik weet zelfs niet in welke chatroom ze ligt. Beseft ze wel wat ik doormaak? Ik loop de benen van onder mijn lijf om uit te googelen waar ze is. De vloer in mijn kamer heeft al een zichtbaar afgesleten poolcirkel van het vele ijsberen. Zuidpoolcirkel welteverstaan, want deze ijsbeer is het binaire noorden volledig kwijt.


Waarom kunnen mensen toch hoe langer hoe moeilijker communiceren met elkaar? Is het nu zo veel gevraagd om iets te laten weten? Het was wel ergens te verwachten natuurlijk. Het zat er onvermijdelijk aan te komen. Ze ging al lang fysiek achteruit. Haar oogfrequentie om elke vijf seconden naar het scherm te kijken, daalt alarmerend snel. Net als de grootte van haar ooghoeken. Dat evolueert al gauw naar tunnelvisie. Het vreet onbewust aan het sociaal bewustzijn en voor je het beseft, weet je niet meer waar je je gsm hebt gelaten. Hoe kan je nu vergeten te leven?! Ik begrijp het niet. En dat op zo’n sociaal jonge leeftijd. Ik word er intriest van. Binnenkort is ze volledig blind. En dit soort slechtziendheid is viraal besmettelijk. Zelfs potentiële volgers zien haar dan niet meer staan. SIRI! WAAR IS ALICE?!

Er is geen respect en beleefdheid meer voor de virtuele mens. Als de boodschap niet meer aankomt, waar gaat dit dan eindigen? Het doet me wel nadenken over mijn digitaal bestaan. Het sociale leven kan in één seconde voorbij zijn. De ene fractie ben je er en de andere ben je volledig uitgelogd. Als je in reïncarnatie gelooft dan is er nog de mogelijkheid om te terug te keren in een andere account. Tenminste als je niet eerst in de algoritme-hel belandt.

Als ik dood ben, dan wil ik terugkomen als een influencer. Dan word ik tenminste gerespecteerd en dan zal mijn vriendin al een antwoord geven voordat ik nog maar een vraag gesteld heb. DAT is pas communicatie. En als ik dan niet binnen de kwart minuut antwoord, zal ze pas beseffen wat echte vriendschap betekent…