Sarah's blog - Roofs

Since last week we have a somewhat shy boy from the Ukraine in our class. His name is Andrei. He fled for the war and got somewhat mixed up on the chair next to Vicky, a dumb-ass girl so full of herself she doesn’t even notice the drowning emptiness in the hidden tears of his eyes.

The teacher tries to involve him in his lessons. Probably with the best intentions. If he happens to know the square root of 225? In broken English to a broken son of whom the father has gone missing during fights with Russian soldiers. Like he already hasn’t enough on his mind. As if a capital letter V of Violence with a roof on top of a number could divert his thoughts. While he even doesn’t have a roof over his own head.

What the hell am I doing here? I feel guilty just by sitting here safely by myself. Knowing that at the end of the day I can freely walk home without taking shelter for flying enemies in some stranger’s cellar hole while it’s self-evident having a father waiting for me in an undestroyed house. That the only rubble I have to struggle through consists of homework of which the walls are still standing insurmountably high.

I can’t resist staring at him with melancholy. I have no happy thoughts left to swallow the lump in my throat. In the meantime the mathematical bombings keep on descending. His whole body wants to run but where can it go?

I wish I could draw a roof above his head and pull the root of sadness out of him. That would be some cool math. It’d get me the Nobel Prize for Peace for sure. And with the prize money I could enlarge that roof exponentially and apply it to the number eight billion which is the world population.


“Sarah! Pay attention!”

“Yes sir…


I think I’m paying much more attention than the teacher. It’s obvious the educational system is deteriorating rapidly. If imaginary roofs are given priority over real ones while teaching empathetically staring students that math can change the world for better. As long as I can build real tear-proof roofs with it it’s fine by me. Otherwise I’m no longer interested. Neither is Andrei I presume…

---

NL (Dutch version)

Afdakjes

De wortel van het kwaad

Sinds vorige week hebben we een ietwat bedeesde jongen uit Oekraïne in onze klas. Andrei heet hij. Gevlucht voor de oorlog en ongelukkig terecht gekomen op de stoel naast Vicky, een dom wicht dat zo vol van zichzelf is dat ze de leegte in de diep verdronken tranen in zijn ogen niet eens opmerkt.

De leraar probeert hem te betrekken bij de lessen. Waarschijnlijk met de beste bedoelingen. Of hij weet wat de vierkantswortel is van 225? In gebroken Engels tegen een gebroken zoon waarvan de vader vermist is geraakt tijdens gevechten met het Russische leger. Alsof die nog niet genoeg aan zijn ongekamde hoofd heeft. Alsof een hoofdletter V van verlies, met een afdakje boven een cijfertje, zijn gedachten zou kunnen afleiden. Terwijl hij zelf niet eens een afdakje boven zijn hoofd meer heeft.

Wat zit ik hier in godsnaam toch te doen? Ik voel me alleen al schuldig door hier gewoon heel veilig mezelf te wezen. Wetende dat ik straks rustig naar huis kan wandelen zonder te moeten schuilen voor vliegende vijanden in een vreemd keldergat. En dat er thuis een vanzelfsprekende vader op me wacht in een onvernield huis. Dat het enige puin waar ik me doorheen moet worstelen, bestaat uit huiswerkjes waarvan de muren nog heel hoog rechtop staan.

.Ik kan er niet mee stoppen om hem met weemoed aan te staren. De krop die stilaan mijn keel vult, is niet meer weg te slikken met blije gedachten. Ondertussen gaan de bombardementen van wiskundige termen gewoon door. Heel zijn lichaam wil vluchten maar waar moet hij heen?

Kon ik maar een afdakje boven zijn hoofd tekenen en de wortel van verdriet uit hem trekken. Dat zou pas straffe wiskunde zijn. Daar zou ik geheid de Nobelprijs voor de vrede mee winnen. En met het prijzengeld kon ik dat afdakje dan exponentieel vergroten om toe te passen op het cijfer acht miljard, de totale wereldbevolking.

.“Sarah! Opletten!” Klinkt het opeens streng. “Ja meester…” Volgens mij let ik meer op dan de leraar. Het is duidelijk dat het bergaf gaat met het onderwijs. Als men imaginaire afdakjes voorrang geeft op echte. En dan maar tegen empathisch starende studenten vertellen dat wiskunde de wereld kan verbeteren. Zolang ik er later echte traandichte afdakjes mee kan bouwen, ben ik mee. Anders hoeft het voor mij niet. En voor Andrei ook niet denk ik.