Sarah's blog - See the person, not the function

I’m not getting any allowance at home. “If you wanna buy something nice, go work for it!” my mom says. Ok. So I went looking for a weekend job. In the art gallery where I walk by on my way to school I saw an ad for assistant in an art supply store. I’d like that. Hanging out with paint, brushes and some canvas.

“We’re looking for someone to fill the shelves”, the manager says when I ask hem if the job is still available.
“Great! But I’m capable of doing so much more than that. Like drawing, painting, origami, making a collage. I’m a very creative person.”

“Do you have any experience stocking shelves?”


“I go grocery shopping with my parents and I fill the kitchen cabinets from top to bottom.”


He’s staring at me with a strange look.
“Oh… And I’m also good with people.” My enthusiasm is getting the upper hand. “If people have questions, I can tell them lots of stuff about all sorts of art.”

“No need for that. We only need someone to fill the boxes. Not for chattering. That’s not what I’m paying you for. If people have questions just send them over to me. Here’s an application form. Fill in your contact details. And in the appropriate boxes.

I’m desperately staring at the form.
“Is there something wrong?”

“So you want to fill the box filler’s box? And I’m supposed to put myself in it?
The manager is gazing at me like I’m an avant-garde piece of art work.
“I’m unboxable. I don’t fit in any box. I’m not a box of empty drawing paper. I’m already all sketched out.”
“What’s that supposed to mean?”
You’ve created a box for a function in your shop and then you try to find someone to put in that box. And if he tries to get out of it, you reprimand him. That’s not how things work.
“Why not?” He sounds irritated.

“Try putting a small animal into a box. What does it do? It tries to climb out of it. That’s the nature of every creature that’s being kept within boundaries that are not his. Every animal lives in its own habitat. It’s no different with me. Try creating a box in which I’m happy and I can move freely for a couple of hours a day. Then we’ll talk stocking shelves."

"Society and employers like you have reduced people to functions. Functions to keep the economy going to make mega profits at the expense of humanity. And the manipulation begins as a toddler with the seemingly innocent question: “What do you wanna be when you grow up?” Any normal kid that hasn’t been conditioned yet wonders: “What do you mean? Do I have to become someone else? What’s wrong with being me? And the next twenty years or so they are burdened with the suffocating thought that it has to pick a box. A box where it has to live in for the rest of his life. Well… I have news for you. I don’t wanna work in this kind of society. I don’t see functions. Only people. You’d better do that too.

I crumple the form, throw it in the bin next to his feet and walk away towards the exit.

Before I’m reaching the door, I hear people applauding. It’s the customers at the checkout who have listened to my plea.

The manager doesn’t really know how to react. When the applauding stops, he turn to me and says: “When can you start?”
“Tomorrow. But first thing I want to show my art work to the artists who come here shopping for supplies. Maybe I can also learn a thing or two around here.”
“No problem,” he says. “As long as the work is done by the end of the day.”

I’m walking out the door with a big smile on my face. I now know what my function in life is: Being human.

---

NL (Dutch version)

Zie de mens, niet de functie

Het leven is geen job

Ik krijg thuis geen zakgeld. “Als je iets leuk wil kopen, moet je er maar voor gaan werken”, zegt mijn moeder. Ik ging dan maar op zoek naar een weekendjobke. In de kunstgalerie waar ik alle dagen passeer als ik naar school ga, zag ik een advertentie hangen voor extra hulp op zaterdag in een winkel voor kunstenaarsbenodigheden. Dat leek me wel wat. Wat artistiek rondhangen tussen verf en doek.


“We zoeken iemand om de vakken aan te vullen”, zegt de manager als ik vraag of de vacature al ingevuld is. “Top!” Zeg ik. “Maar ik kan ook meer dan dat hoor. Zoals tekenen, schilderen, origami, collages maken… Ik ben een heel creatieve persoon.”

“Heb je ervaring met vakken aanvullen?” Vraagt hij.
“Ik vul de keukenkasten als ik met mijn ouders boodschappen heb gedaan. Zowel die onder de gootsteen als de hangkasten boven het aanrecht.”

Hij bekijkt me van top tot teen.

“En ik kan ook goed met mensen omgaan”, ga ik enthousiast verder. “Als mensen iets niet weten, zal ik ze met plezier heel vriendelijk vertellen over alle vormen van kunst.”

“Dat hoeft niet. We hebben enkel iemand nodig om vakken te vullen. Niet om te kletsen. Daar betalen we je niet voor. Als mensen je iets zouden vragen, dan stuur je ze maar door naar mij. Hier. Vul je gegevens maar in op dit formulier. En in de juiste vakjes.
"
Vertwijfeld staar ik naar het papier.


“Is er iets?” Vraagt hij.
“Je wil dus het vakje van vakkenvuller vullen? En moet ik mezelf daar dan instoppen?”
De manager kijkt me aan of ik een avant-gardistisch kunstwerk ben.
“Ik ben niet in een vakje te stoppen. Ik ben geen pak leeg tekenpapier hoor. Ik ben al beschreven.”

“Wat bedoel je daar mee?” Vraagt hij verbaasd.
“Je creëert een vakje voor een functie in je winkel. En dan ga je op zoek naar een persoon om in dat vakje te stoppen. En als die dan uit het vakje probeert te kruipen, krijgt die naar zijn voeten. Zo werkt dat toch niet.
“En waarom niet?” Klinkt hij geïrriteerd.

“Wel… Probeer maar eens eender welk klein diertje in een kartonnen doos te steken. Wat doet dat? Het probeert eruit te kruipen. Dat is de natuur van elk wezen dat gevangen gehouden wordt binnen grenzen die niet de zijne zijn. Elk dier heeft een natuurlijke biotoop. Bij mij is dat niet anders. Creëer een omgeving voor mij waarin ik me goed voel, vrij kan bewegen en me op alle vlakken kan in uitleven en ik blijf een hele dag in de doos.

De maatschappij en werkgevers zoals jij hebben mensen herleid tot functies. Functies om de economie te laten draaien zodat bedrijven megawinsten kunnen maken ten koste van de menselijkheid. En de manipulatie begint als peuter al met de ogenschijnlijk onschuldige vraag: “Wat wil jij later worden?” Een normaal nog niet geconditioneerd kind vraagt zich dan af: Hoe? Moet ik dan iemand anders worden? Wat is er mis met mezelf?
 Het wordt dan de komende twintig jaar opgezadeld met de verstikkende gedachte dat het een vakje moet kiezen. Een vakje waar het de rest van zijn leven in moet blijven. Wel… In zo’n maatschappij wil ik niet werken. Ik zie geen functies. Alleen mensen. Dat zou jij ook beter doen.

Ik frommel het formulier op, gooi het in de vuilbak naast zijn voeten en wandel vastberaden in de richting van de uitgang.

Nog voor ik aan de schuifdeur ben, klinkt er applaus achter mij. Het zijn de klanten aan de kassa die aandachtig naar mijn betoog hebben geluisterd. De manager weet niet goed wat te doen. Als de mensen zijn uitgeklapt, draait hij zich naar mij en vraagt: “Wanneer kan je beginnen?”
“Morgenvroeg. Maar eerst wil ik graag een praatje maken met de kunstenaars die hier komen en hen mijn tekeningen tonen om te zien wat zij ervan vinden. Dan leer ik hier misschien og iets.”
“Geen probleem. Zolang het werk maar gedaan is op het einde van de dag.”

Met een brede glimlach stap ik buiten. Ik weet nu wat mijn functie in dit leven is: Mens zijn.